This is where you stick random tidbits of information about yourself.
Ég er Kriss og ég er Rokk.
29 mars 2005 Reykjavík! í Mósaík! í kvöld! Komum heim frá Ísafirði í gær. Við áttum yndislega dvöl þar eins og venjulega. Tónleikarnir "Aldrei fór ég suður" voru til háborinnar fyrirmyndar í alla staði. Varðandi einhverskonar umsögn um þá tónleika held ég að ég spari yfirlýsingar þess efnis um sinn. Ég sé að ég hef ekki enn lokið frásögn minni af dýrðardögum hljómsveitarinnar í London í síðasta mánuði. Reykjavík! gerði glamorous myndband með þeim heiðursmönnum Arnari og Jónatan í Mósaík, afraksturinn verður sýndur í kvöld. Ekki missa af því.
10:21 f.h. Ekki vera feiminn
20 mars 2005 Og svo... - við í hljómsveitinni Reykjavík spiluðum á Gauknum síðasta fimmtudagskvöld. Það voru einhverjir friðelskandi ungir drengir sem höfðu mikinn áhuga á því að við spiluðum þarna. Enginn okkar vissi í raun hvernig dagskráin liti út og þótti okkur það ansi grunsamlegt þegar einn okkar hélt því fram fyrr þennan dag að Elvar Logi (á Langa Manga) væri með puttana í þessu. Með okkur spiluðu sveitirnar Ask the slave, Days of our lives og Future future. Það er nú skemmst frá því að segja að allir vorum við svo illa stemmdir og annars hugar að tónleikarnir fóru hreinlega framhjá okkur. Sem er ekki gott en við lásum það á netinu að við höfðum verið skemmtilegir. - Okkur Bryndísi var boðið í afmæli til Sigga Vídó á föstudagskvöld. Við vorum í góðu stuði á leiðinni og ekki tók við minna stuð þegar við komum á staðinn. Þar flæddu um veitingarnar og stuð um alla veggi. Ég tók með mér trommusett og fékk að troða upp með hinum víðfrægu Banjobræðrum, Sæþóri og Sigga Vídó. Við Siggi og Sæþór stofnuðum band fyrir þremur árum síðan og æfðum í sama húsnæði og Brain Police. Við ætluðum að taka sveitaballamarkaðinn með trompi en þá bárust tilboðin úr öðrum áttum og við urðum viðskila. - Núna á eftir förum við Stefán Bjartur fljúgandi til Ísafjarðar í páskafrí. Á meðan fær Bryndís frið til að einbeita sér að náminu. Framundan eru sæludagar fyrir vestan fram að næstu helgi en þá tekur rokkið við; Aldrei fór ég suður.
1:02 e.h. Ekki vera feiminn
Sveiattan, hvílík bloggvanræksla! Ýmislegt í gangi síðustu daga sem vert væri að segja frá; - við fórum á árshátíð Pennans, laugardaginn fyrir viku. Vorum með fyrirpartý í Barmahlíðinni og héldum svo í leigubílum í veisluna á Nordica. Ég hafði í gríð og erg hvatt fólk til að mæta á hátíðina og sparkað í afturendann á þeim sem sögðust ekki nenna því það væri hvort sem er alltaf leiðinlegt. Ég sagði einfaldlega við alla að það væri algert rugl að nenna ekki að koma og borðan fínan mat, drekka gott vín og blanda geði við fólk, eitt fjandans laugardagskvöld. Fólk gæti nú alveg breytt útaf vananum í stað þess að horfa á Gísla Martein og Spaugstofuna. Við ykkur sem ég dró með á þessa árshátíð vil ég biðja ykkur innilega að fyrirgefa mér það. Mikið andsk.. var leiðinlegt. Ég var nú nokkuð spenntur að fara á Nordica, þangað hafði ég ekki komið áður. Veislugestum var smalað í ægilegt biðstofugímald með tveimur sófum og nokkrum hringborðum. Þar mátti reykja. Þar voru allir. Á vínlistanum var boðið uppá heilar þrjár tegundir af rauðu og allar voru þær á sama verði. Við keyptum Cato negro á 3.500 kr.!!! Maturinn var borinn fram í sýnishornaskömmtum og leið langur tími milli rétta. Veislustjórinn var Auðunn Blöndal, popptívígalgopi. Ég var því miður búinn að heyra brandarann sem hann sagði og gat þess vegna ekki haft gaman af honum. Flestum fannst hann ömulegur, sem hann var, en það skrifast algjörlega á árshátíðarnefndina. Þetta var nefnilega ekki þrettán ára afmæli, þetta var árshátíð fullorðins fólks frá 20 til 80 ára. Fleira var ekki í boði þetta kvöld, að frátöldum ógeðsdrykknum, og mér var stórlega misboðið. Mér fannst ég vera hafður að fífli að hafa boðið konu minni með og við bæði klætt okkur í fínasta púss fyrir þessa "skemmtun". Ég skil ekki að þetta þurfi að vera svona erfitt, í svona stóru firma. Að sóa peningum okkar í aðkeyptan veislustjóra, og það þennan mann, sem þarf svo að sjá um öll skemmtiatriðin. Veislustjórinn á ekki að vera skemmtiatriðið. Ég ætla að heimta að sjá bókhaldið. Nú er ég orðinn svo reiður að ég ætla að loka þessu bloggi og opna annað..helvítis djöfull!
12:05 e.h. Ekki vera feiminn
09 mars 2005 Allt í blóma! Hjá mér og mínum er allt í blóma. Bryndís átti góðar stundir í Kaupmannahöfn, kom með fínan afrakstur ferðarinnar í nokkrum pokum, flestum merktum Hennes og Mauritz! Við höfðum einnig rætt nýjustu skyldueign allra sem ætla sér að taka þátt í neyslukapphlaupinu; i-pod og hvort við þyrftum ekki að eignast svoleiðis. Við ákváðum að gera það ekki strax en þegar Bryndís var að labba í gegnum fríhöfnina á Leifsstöð, greip hún einn pakka og setti í körfu. Allt í einu eigum við i-pod. Við erum að fara á árshátíð á laugardag á Nordica. Auddi Blö er veislustjóri og Milljónamæringarnir og Raggi Bjarna leika fyrir dansi. Gæti það verið betra.
Það flaug um höfuðið á mér að Halldór Ásgrímsson sæti heima hjá sér með tölvuna í fanginu, og leitaði á google.com af umfjöllunum um Framsóknarflokkinn. Þess vegna segi ég; Framsóknarflokkurinn er viðbjóður!
9:57 e.h. Ekki vera feiminn
06 mars 2005 Reykjavík í London! Dagur # 3 Sunnudagur Nú var komið að því að standa sína plikt og fara að spila rokk. Það var jú tilgangur þessarar ferðar. Skátar höfðu boðið okkur með til Brighton og spila á rokkklúbbnum Free-Butt(?) með þeim og sveitinni I´m being good. Við Jón og Gummi þurftum að drífa okkur úr íbúðinni um hádegi því von var á áhugasömu fólki í íbúðarleit. Förinni var heitið á Victoria station, þar sem við ætluðum að hitta gengið og ná lest til Brighton. Okkur hafði borist liðsauki; snillingurinn Míó var kominn til að sjá um að við sánduðum vel. Það er eitt af hans hlutverkum í hljómsveitinni. Áætlað ferðalag til Brighton var klukkustundarlangt, samkvæmt upplýsingum frá Skátum. Það getur verið að við höfðum tekið vitlausa lest en við vorum tvo og hálfan tíma á áfangastað, í lest sem hvorki bauð uppá át né drykkju hvað þá reyk á leiðinni.
Brighton heillaði mig strax fyrstu sporin úr lestinni. Það eru allar þessar brekkur. Á Free-Butt fengum við bjór og gott sándtékk. Og eftir borgara og Pizzur á næsta horni og var strax komið að tónleikunum. Þeir byrjuðu kl.20.30 og dagskráin tæmd fyrir kl.23.00. Við hófum leikinn og áttum fínan konsert, vorum í góðu stuði. Fólk vissi ekki hverju þau áttu von á, og viðbrögðin eftir því. Fólki brá. Einhverjir sóttust eftir diskum og öðrum Reykjavíkur!-söluvarningi en við vorum tómhentir, fyrir utan demó sem nokkrir af þeim hörðustu fengu gefins. Skátar voru næstir og fengu áreiðanlega alla til að gleyma okkar framtaki þetta kvöld, eða allt að því. Svo góðir voru þeir. Frábært band. I´m being good enduðu dagskrána og eru þeir miklir spilarar. Fínt band.
Við drifum okkur til að ná lestinni tilbaka og ná áður í kjörbúð, þ.e.a.s. bjórbúð. Allir bjórkælar voru lokaðir og við sáum frammá leiðinlegt ferðalag til London. Yfir stóðu viðgerðir á brautarteinum svo við þurftum að taka rútu um helming leiðarinnar. Fyrir snilldarsnarræði Valda og Míó, sem höfðu leitað ráða hjá betlandi heimilisleysingja og þaðan hoppað í taxa, komu þeir rétt áður en rútan fór af stað klyfjaðir af bjór. Heimferðin til London var þes vegna afar skemmtileg, eftirminnileg, hávaðasöm og hláturmild. Við vorum ein á annari hæð rútunnar óáreitt. Við drukkum stíft og létum illa....þangað til bjórinn fór að segja til sín. Eftir um klukkustundarferðalag með rútunni nálguðumst við lestarstöðina, enginn sagði neitt. Það brast á með logni. Bílstjóri rútunnar og aðrir farþegar á fyrstu hæðinni héldu líklega að við værum sofnuð. Allir áttu það í hættu að pissa í sig ef einhver orðaskipti fóru fram.
Eftir að hafa pissað og tekið lestina síðasta spölinn tóku allir gleði sína á ný. Upp hófust sömu lætin. Nú var hægt að pissa um borð, ekkert gat stöðvað okkur. Spennufíkillinn Míó hinsvegar, sem er óvenju uppátækjasamur og veraldarvanur, lét sér ekki þessa gleði nægja heldur fór út að reykja í einu stuttu stoppana í einhverjum smábænum. Hann missti af lestinni og hringdi kortéri síðar, hann tók aðra lest. Til marks um það hvernig allt gengur upp hjá Míó, þurftum við ekki að bíða lengi eftir honum þegar við lentum í London. Hann var kominn undan okkur og beið eftir okkur fyrir utan lestarstöðina, skellihlæjandi. Frábær dagur að baki. Nú var það bara Marquee.
Nú verða sagðar fréttir! Nei, frá mér lítið að frétta. Við Stefbjartur höfum átt rólega en þrælfína helgi. Við erum búnir að vera ferlega duglegir, þrifið íbúðina hátt og lágt, bílinn að innan og utan og hent í nokkrar þvottavélar. Að sjálfsögðu nýttum við blíðviðrið líka og hjóluðum um víðan völl. Í gær elduðum við kjúklingabita í Caj P. sósu og fengum Gumma og Manna í heimsókn. Eftir að þeir voru farnir og Stefán sofnaður horfði ég á heimildarmyndina um Metallica. Þvílík dramatík, mér vöknaði um augun. Við Stefán Bjartur hlökkum til að hitta konuna á heimilinu á morgun svo lífið komist í fastar skorður. Við vorum sammála um að okkur þætti við varla heill né hálfur maður.
Ritdeilan! Þau voru áhugaverð orðaskiptin sem fóru fram hér á síðunni og síðu Ágústs Borgþórs í febrúar. Þau voru reyndar í hæsta máta hlægileg. Upphafið skal rekja til framkomu minnar í þættinum Regnhlífarnar í New York á RÚV. Þar ræddi ég við Þorstein J. um metsölulista í stuttu spjalli 09. febrúar. Áður en ég fór að tjá mig eitthvað um mína frammistöðu og þennan nýja bókmenntaþátt las ég rýni Ágústs á bloggsíðunni hans. Ég hef soldið fylgst með þeirri síðu og haft gaman af. Miklu meira gaman að lesa um eitthvað sem maður er ekki sammála og getur hneykslast af. Ágúst hafði ekkert uppá mína frammistöðu að klaga og sagðist hafa verið ötull talsmaður bókmenntaefnis í sjónvarpi en loks þegar draumurinn rættist er hann hundóánægður. Allt sem fjallað um er um í þættinum er ekki að hans skapi. Ekkert er eftir hans höfði. Hvar er hin gamla fagurfræðihefð, spyr hann sig. Hann vill að talað sé um skáldsögur, helst smásögur og höfundarnir og engir aðrir spurðir álits, helst hann sjálfur.
Þetta fannst mér dæmigert fyrir rithöfunda, ég verð svo oft vitni að því að þeir gera sig stærri með því að rakka annað niður. Auðvitað er þetta ekki einsdæmi með rithöfunda, þetta er að sjálfsögðu landlæg pest. Ég hef verið mikið var við þetta í bókabúðinni og bendi ég á færslu eina hér á síðunni frá 02. febrúar með fyrirsögninni ,,Meira rokk, meira Slowblow". Auðvitað er það skemmtilegt að ég skuli vera að halda uppi einhverri vörn fyrir bókmenntaþátt á RÚV, stofnun sem ég finn allt til foráttu við hvert tækifæri, ég er barasta ánægður með þennan þátt. Fínt að fá umfjöllun um bækur og frá flestum sjónarhornum. Hafið þið einhvern tímann heyrt Eddu Andrésdóttur tala án prompters? Óþarfi að hafa alla þættina uppskrúfaða með Ármann og Sverri Jakobssyni sem álitsgjafa vopnuðum Hugtökum og heitum í bókmenntafræði eftir Jakob Benediktsson! Höfum þetta sem breiðast; allt frá fróðleiksmolum um kjölkraga til analíseringu á Miðnæturbörnum Salman Rushdie. Þátturinn á lof skilið miðað við það fjármagn sem þeir vinna með og metnaðinn á RÚV.
Ritdeila, dritseila! Auðvitað var það það eina sem þig langaði í! Ekki vildi ég gera það þér til geðs en þegar þú sagðir að ég væri vitlaus var ég BRJÁLAÐUR! Nei, djók! Mér er sama þó það komi frá þér. Þú segir svo margt. Ég er ekki að fara moka bókinni þinni undir borð. Hún ratar til sinna.
9:29 e.h. Ekki vera feiminn
02 mars 2005 Svell er á gnípu, eldur geisar undir..! Ég er ekkert viss um að þessi fyrirsögn sé viðeigandi, mér finnst hún bara svo flott. Marsmánuður hefur ekki byrjað jafnvel hjá mér líkt og febrúar gerði í bloggskrifum. Það hefur verið töluverður erill bæði í vinnu og á heimili í marsbyrjun. Við vorum að enda við talningar í bókabúðunum okkar við Bankastræti og Laugaveg. Næstu nótt mun Bryndís svo fljúga til Kaupmannahafnar og hitta vinkonur sínar sem búsettar eru á Spáni og á Ítalíu. Að öllum líkindum munum við Stefbjartur sitja heima eins og illa gerðir hlutirá meðan, í óhreinum fötum og með ekkert að borða þangað til hún kemur aftur eftir helgina. Hljómsveitinni Reykjavík! hefur verið boðið í menningarþáttinn Mósaík og munum við mæta eftir helgi í upptöku. Ég hef einu sinni áður spilað í Mósaík... ég hef reynt að gleyma því. Ég vona að sami aðilinn sitji ekki við stjórnvölinn þegar kemur að leikstjórn. Það eru margir sem muna eftir myndaramma- og baráttufánaruglinu hjá Geirfuglum í það skiptið. Fyrst að ég er víst farinn að tala um innlent menningarefni í sjónvarpinu, dettur mér hann Ágúst Borgþór í hug. Hann er mikill áhugamaður um hámenningu. Honum finnst Mósaík sennilega lélegt. Í hinni meintu ritdeilu, sem lesendur hafa vafalaust tekið eftir, hef ég þegar játað mig sigraðan. Og að sama skapi verð ég að segja að ég er mun vitlausari en ég hélt. Ágúst hefur hins vegar þegar verið krýndur Eastwood rökræðnanna, en fyrir þá sem ekki vita er Eastwood heimsmeistari í kvikmyndaleikstjórn. Ég held ég þurfi samt að spóla til baka og skoða oní kjölinn svo lesendur nái umgjörð og innihaldi í þessari orrahríð, en hvenær kemst ég í það? Um helgina vonandi. Kvöldin eru og hafa verið bókuð. Og hef ég ekki færi á að blogga í vinnunni líkt og sumir. Ég sá að Ágúst talaði líka um eril í sinni vinnu. Bandbrjálað að gera. Ég hafði einmitt verið að spyrja sjálfan mig að því hvar sá maður væri að vinna, og talaði hann um að þurfa að vinna frameftir á þriðjudagskvöldinu. Ég var einmitt svo heppinn að sjá hann það kvöld á Ölstofu Kormáks og Skjaldar um kl.21.00, eftir að við í BMM settumst niður eftir vel heppnaða talningu. Ég hreinlega vissi ekki að hann ynni þar!?
11:38 e.h. Ekki vera feiminn
