Út úr skápnum! Um margt hef ég nú skrafað hér en hef ég aldrei boðið fólki uppá fótboltasnakk. Enda hef ég takmarkaðan áhuga á því að ræða fótbolta við menn. Reyndar þegar ég fer að hugsa það þá held ég að það sé fátt asnalegra heldur en fólk sem heldur uppi einhverri ægilegri fótboltadýrkun. ,, Já, við byrjuðum illa í gær en unnum okkur upp og við áttum svo alveg seinni hálfleikinn. Næsti leikur er úti á móti Everton og við erum þokkalega tilbúnir í slaginn" sagði einhver feitur, sköllóttur karl í sturtunni í World class. Menn eru svona að halda með réttu gaurunum hverju sinni, eins og að kjósa flottu gaurana og halda svo með U2.
Ég hef nú samt gaman af fótbolta og var mikið fyrir að spila fótbolta sjálfur þegar ég var yngri. Ég var bara svei mér lunkinn en ég hef varla sparkað í tuðru síðan fyrir 3-4 árum síðan. Þá gerðist það að ég var í góðu stuði á Snæfellsnesi með hljómsveitinni Reykjavík! og eftir tónleika tókum við hljómsveitabolta við Nine elevens. Þar var staddur ástralski öfgafanturinn og vinur Bjarna Valdimars, Luke sem spilaði með hinu liðinu (semsagt með Nine elevens, hann var ekki hommi). Hann sá sig knúinn til að hjóla í mig á öllum krafti í einni leiftursókn minni og keyrði í hliðina á mér, beint á hnéð. Það fór allt í klessu. Sem betur fer var ég búinn að drekka smá öl, svo ég var aðeins mýkri en ella.
Ég var alltaf að spila fótbolta í Hnífsdal, það varla leið ekki sá dagur. En einn daginn árið 1986 var ég staddur heima hjá mér veikur og það eina sem var í sjónvarpinu var fótbolti. Ég var nú ekki svo langt leiddur að vera horfandi á boltann í sjónvarpinu en þennan dag voru ÍA og FRAM að keppa. Ég man að ÍA voru með yfirhöndina en þeir voru stórveldi á þessum tíma, flestir héldu með ÍA í Hnífsdal og þeir sem ekki héldu með þeim, héldu með KR. Skagamenn voru yfir 1-0 en FRAMmarar náðu að jafna og þegar rúmt kortér var eftir skoraði Guðmundur Torfason 2 mörk. FRAM vann 3-1. Ég varð stórhrifinn af þessu liði og byrjaði að halda með FRAM. Það fór svo reyndar þannig að FRAM varð Íslandsmeistari þetta ár, og ´88 og ´90. Þess á milli urðu þeir bikarmeistarar.
Nú í sumar, n.t.t. á afmælisdegi mínum fór ég á fótboltaleik með FRAM og Breiðablik, konan gaf mér miða í afmælisgjöf. Og þennan dag fór ég alla leið og kom út úr skápnum. Ég keypti nefnilega FRAM-trefil og ég kom út úr skápnum sem FRAMMARI. Ég hef farið á nokkra leiki í sumar, síðustu sumur hef ég reyndar læðst á leiki líka en þetta hefur verið miklu einfaldara núna og mér hefur liðið miklu betur eftir að ég kom út úr skápnum. Það sem spilaði nú hve stærstu rulluna í þessu er sú staðreynd að Jón Þór hefur komið með mér á leiki. Ég held að ég geti ekki ímyndað mér betri félaga en Jón Þór til að fylgja manni úr skápnum. Örugglega samt í fyrsta skipti sem hann hjálpar fólki í fótboltabullu-gallann.
Ég á nú ekki von á því að vera skrifa um árangur leikmanna á vellinum eða ræða íslenska boltann eða svoleiðis. Langaði bara að deila þessu með ykkur hér. Ég er heldur ekki að klæða börnin mín í neina galla, gera bláar FRAM-afmæliskökur eða kaupa sængurföt. Stefán sonur minn er t.a.m. að æfa hjá Knattspyrnudeild Vals. Ég styð hann heilshugar og ég hef ekki sagt honum að ég haldi með FRAM. Ég mun heldur ekki segja honum hvað hann á að kjósa eða hvað hann á að hlusta á (tjahhh). Þannig var nú bara hið góða uppeldi sem ég fékk, engu troðið uppá mann.
