This is where you stick random tidbits of information about yourself.
Ég er Kriss og ég er Rokk.
04 janúar 2004 Raunveruleikinn bítur. Þá hefur maður snúið sér aftur að raunveruleikanum, kominn til Reykjavíkur. Hversdagsleikinn glennir sig framan í mann, enginn salernispappír, engin mjólk né brauð til á heimilinu. Þetta er ægilegt, svo er það helvítis vinnan...
Þegar nýtt ár renndi í hlað fylltist ég einhverri einkennilegri tilfinningu, mér fannst ég vera óstjórnlega bjartsýnn í garð hins nýja árs. Nýir möguleikar tækju á móti manni, ný sóknarfæri, tími til kominn að opnu augun og horfa í aðrar áttir. Þessi bjartsýni getur nú varla verið slæm og ætti nú bara að boða eitthvað gott, og óþarfi að líða einkennilega vegna hennar. Nú er málið reyndar þannig að nær allir þeir sem ég hef rætt við eru verulega jákvæðir úti hið nýja ár og einhvers staðar stóð í fjölmiðlum að árið yrði nú sérdeilis frábært.
Þetta veldur því að ég er orðinn logandi hræddur og þori varla að mæta árinu 2004, langar miklu frekar að loka mig inní skel.
Miklar og skemmtilegar umræður um Opinberun Hannesar í öllum miðlum, myndin virðist fá háðslega útreið alls staðar annars staðar en í Morgunblaðinu..en Morgunblaðið er nú varla að ljúga þegar það gefur myndinni þrjár stjörnur. Önnur merkileg staðreynd er sú að myndin Kaldaljós fékk hálfri stjörnu meira en sú fyrrnefnda í sama blaði. Þá spyr maður sjálfan sig; er það þess virði að hlaupa eftir hálfri stjörnu?
Opinberun Hannesar + hálf stjarna = ekkiséns!
Horfði annars einmitt á íslenska mynd í gær, víst við erum byrjuð að tala um þær, sú heitir Nói Albinói og mér hundleiddist hún. Ekki endilega var hún slæm eða illa gerð, ég get sjálfum mér um kennt að sjá hana svo seint, öll atriðin hafa verið sýnd í sjónvarpinu má segja svo ég átti ekki eftir að sjá mikið en því miður olli hún mér verulegum vonbrigðum.
10:25 e.h. Ekki vera feiminn
