This is where you stick random tidbits of information about yourself.
Ég er Kriss og ég er Rokk.
24 apríl 2007 Reykjavík! does America (part III) Eftir frábæran fimmtudag á South by southwest hátíðinni var nú runninn upp föstudagur. Framundan voru tónleikar okkar á hátíðinni. Þeir voru á stað sem kallaðist Uncle Flirty´s loft. Öll kofaskrífli í Austin eru notaðir undir tónleika á þessari hátíð og ekki víst að þessir barir heiti sömu nöfnum tvö ár í röð. Við vorum mjög spenntir fyrir kvöldinu og staðráðnir í að gefa allt í þetta. Þó var nú ekki mikill hugur í okkur snemma þennan morgun. Okkur þótti það fín hugmynd að fá okkur hressandi drykki á barnum kvöldið áður, nefnilega Vodka í Red Bull og við fengum okkur frekar marga. Ég er ekki frá því að að þessi orkudrykkja hafi valdið einhverjum líkamstruflunum, mér leið frekar illa þennan morgun þegar ég labbaði niður í bæ með Bóasi og Árna. Ég man eftir að hafa stoppað á gönguljósi en nokkrum sekúndum seinna kom restin af mér labbandi. Valdi, Haukur og Gummi fóru hinsvegar með Mark í hádegismat. Mark vildi ólmur draga okkur alla á steikhús í hádeginu, svo spenntur var hann að hann hafði fengið barnapíu. Mér fannst tilhugsunin við steikur ekki góð þennan morgun og ekki bætti það úr skák þegar Mark sagði að á staðnum væri gengilbeinurnar allar berar að ofan. Barbeque og ber brjóst. Það er bara sumt sem maður gerir ekki fyrr en seinni hluta dags. (við ákváðum að snúa úr villu til betri vegar)
Um miðbik dags vorum við allir að hressast og við drukkum bjór í sólinni. Við hittum vini okkar í Patrick Watson á bar þar sem hægt var að sitja út í garði. Á sviðinu inni voru tónleikar á fullu og m.a. sáum við þar Mika sem var mjög eftirsóttur. Hann hljóp af sviðinu eftir prógrammið sitt og ældi í ruslatunnu. Eftir honum komu the Fratellis, fólk var voða hresst með þá. Þegar líða tók á daginn var planið hjá okkur að sjá Thurston Moore og borða svo eitthvað gott. Svo væri hreinlega kominn tími á að undibúa okkur fyrir tónleikana. Röðin á Thurston var óbærileg svo að við fórum í burtu en skildum Valda eftir með "framfyriríröð" passann okkar. Valdi komst að lokum inn og skemmti sér dável. Saman fórum við svo á Sushi stað sem hét Silhouette og ég er ekki frá því að þar hafi ég smakkað eitt það besta sushi hingað til. Borið fram á stóru skipi með glæsilegu úrvali af fiski. Stókostleg máltíð og passleg í magann fyrir komandi átök. Við vorum komnir á tónleikastaðinn þegar við uppgötvuðum það að á næsta horni var hljómsveitin Sloan frá Halifax að fara að spila. Ég átti síst von á því að sjá Sloan nokkurn tíma. Einu sinni hef ég haft samband við þá beint og spurt um áhuga þeirra að koma til Íslands, og aftur reyndi ég að plata Kidda í Hljómalind til að flytja þá inn. En allt í einu eru þeir á næsta horni að skemmta í Austin Texas 2007. Aldrei hefði ég getað trúað þessu. Þeir voru annars frábærir, við Haukur sáum þá í fínu stuði taka gömul lög og ný. Tónleikarnir okkar höfðu seinkað og við gátum þess vegna séð allt prógrammið þeirra en við hlupum hinsvegar strax eftir það og við vorum þá næstir á svið. Okkur gekk mjög vel og við fengum frábæran sal. Frábær stemning. Títtnefndir Patrick Watson voru á staðnum í fantastuði og stigu á stokk með okkur undir lokin og sungu Ég á bát, ég á árar hinn ljúfa Benna Hemmhemm smell. Eftir frábæra tónleika fórum við heim til Mark og Bianca í partí ásamt þeim PW mönnum. Þar var skrafað, sungið og drukkið fram á nótt. (Herra Watson lenti í umferðaróhappi í garðinum á bílnum hans Bubba)
Daginn eftir var komið að næstu flugferð, ætlunin var að fljúga til Washington og þaðan beint til New York. Það kom okkur einhverra hluta vegna ekkert á óvart að fluginu hafði verið seinkað frá Texas. Eftir að hafa kvatt fjölskylduna og þakkað fyrir okkur keyrði Mark okkur út á flugvöll, örugglega á fimmta bjór. Við fórum klukkustund eftir áætlun í loftið frá Austin og lentum í Washington kortéri eftir að tengiflugið okkar fór til New York.Við höfðum rétt misst af fluginu. Það var mjög frústrerandi. Klukkan var orðin tíu um kvöld og öllu flugi lokið þennan dag. Við þurftum því að gjöra svo vel og bíða í mjög langri röð eftir einhverjum upplýsingum um framhaldið þar sem einn fúll karl var í afgreiðslunni. Öllum veitingastöðum hafði líka verið lokað og framundan var 3 tíma vera á flugvellinum. Þetta reyndi mjög á okkur á heitum og loftlausum flugvellinum en loks kom röðin að okkur og þá hafði verið bætt í þjónustuna, í staðinn fyrir einn hundfúlan kall fengum við þrjá vitleysinga. Kona á miðjum aldri afgreiddi okkur með miða eldsnemma næsta morgun, fullvissaði okkur um að farangurinn færi í þessa vél, og í bætur fyrir óþægindin bauð hún okkur hótelherbergi þessa nótt, kvöldmat og morgunmat. Vandamálið var nú samt að kvöldmatartíminn var löngu liðinn og flugið okkar var áður en morgunmaturinn var borinn á borð. Konan var hin stressaðasta, tók okkur fyrir einn í einu og hóf að kalla á Mr. Krist Janfrey. Enginn okkar svaraði því kalli og var hún því mjög pirruð. Eftir að hafa velt vöngum kom það í ljós að á miðanum mínum stóð Halldórsson/Mr.KristjanFrey. Þar með var ég orðinn Mr. Krist Janfrey. Á endanum fór það nú þannig að loks þegar við komumst á hótelið var ekkert herbergi laust. Það kom okkur ekkert á óvart og við "sváfum" í klukkustund í ísköldu lobbýinu á Hilton Hotel í Washington. (við erum mjög góðir vinir og þessi mynd er "í anda herbergisins")
Snemma sunnudagsmorgun lentum við loks heilir í New York. Við vorum voða fegnir og dauðþreyttir. Að sjálfsögðu var það nú þannig að töskurnar okkar og hljóðfærin rötuðu ekki með sömu vél. Þá tók við þessi líka fína röð og útfylling rosa skemmtilegra eyðublaða. Nú voru góð ráð dýr. Um kvöldið áttum við að spila aftur á Pianos og sömuleiðis áttu Gummi og Haukur að spila með Ben Frost á Tonic bar skammt undan Pianos. Haukur og Julia gengu í töskumálið og rétt fyrir kvöldmat fengu þau töskurnar í hendur. Við gátum því spilað á annars fámennum tónleikum en ágætum samt. Á undan okkur spilaði Jesse Malin, sem er víst eitthvað nafn í bransanum en það var leynigigg. Tónleikar Bens voru mjög fínir og vel sóttir. Rétt áður en við fórum á svið fór ég út að fá mér frískt loft og hóf að rabba við mjög viðkunnuglegan mann sem taldi mig vera þýskan. Hann spurði hvort ég vissi hvað væri að gerast á barnum og ég sagði að ég væri að fara að spila. Hann sagðist kannast við hljómsveitina Reykjavík! Ég taldi hann rugla saman borginni en hann vildi ekki meina það, hann hafði lesið um okkur í blaði. Hann sagðist vera nýkominn frá Berlín þar sem hann væri einmitt líka í hljómsveit, ,, ..ég veit ekki hvort þú hefur heyrt um hana, þetta er popphljómsveit sem heitir Maroon 5". (Þetta er Maroon 5 og vinalegi gaurinn er lengst til hægri)
Mánudagurinn fór í að bjarga innkaupalistunum frá konunum; farið í HM, Uniglo, Urban outfitters og sitthvað fleira. Voðalega gaman í New York og í draumalandinu USA...en við vorum dauðuppgefnir þegar við stigum uppí vélina þetta kvöld og hálffegnir að vera á leiðinni heim. Ekki bjuggumst við við neinum uppákomum á Leifsstöð en auðvitað vorum við stoppaðir í tollinum og teknir fyrir. Valdimar var einna lengst í skoðun og endaði með því að tölvan hans var tekin. Tölva sem var 5 ára gömul. Sem betur fer létu þau sporana vera. (þetta er mánudagur á Manhattan) 9:59 e.h. Ekki vera feiminn
14 apríl 2007 Steingerður Aldís
Á páskadag var dóttir Bryndísar systur minnar og Vals unnusta hennar skírð í Hnífsdalskapellu. Hún hlaut nafnið Steingerður Aldís og eru það nöfn ammana tveggja. Ég fékk svo þann heiður að vera skírnarvottur eða guðfaðir Steingerðar og las yfir henni og kirkjugestum texta úr biblíunni. Hún mamma hafði áhyggjur af því að litla hnátan gæti varla borið svona stórt nafn en mömmu hefur nú tekist það farsællega frá sínum fyrstu dögum. Steingerður litla fer hinsvegar ört stækkandi og ég er klár á því að eitthvað mikið verður úr henni í komandi framtíð.
Þegar við skyldum við hljómsveitina Reykjavík! var hún stödd á flughóteli við La Guardia flugvöllinn í New York. Þar áttum við góðar stundir og hlógum að byrjunarörðugleikum okkar fyrr um daginn. Morguninn eftir drifum við okkur út á völl og í langa röð að afgreiðsluborðinu, þegar röðin kom loks að okkur hófum við að merkja farangurinn okkar og hljóðfæri en þá tjáir maðurinn í afgreiðslunni okkur það að miðarnir sem við réttum honum væru alls ekki gildir. Við vorum mjög hissa, hvernig gat það staðist. Eftir þriggja tíma strögl daginn áður?! Við vorum beðnir vinsamlegast um að víkja úr röðinni og þá var það eina að hlaupa aftur á flugfélagið sem lét okkur þessa miða í hendur og heimta far og það strax! Það gekk sem betur fer á endanum. Það eina sem var í boði var að fljúga til Minneapolis og þaðan til Texas. Það er ekki alveg í leiðinni, það er svipað því að fljúga frá Egilsstöðum til Reykjavíkur en millilenda á Ísafirði.
Það sem gerði okkur þessar flugferðir bærilegri (fyrir utan æðruleysisbænina) voru ferða DVD-spilarar sem við leigðum á La Guardia. Algjör snilld. Og eftir að hafa horft á the Illusionist og Borat vorum við komnir eldhressir til Austin rétt fyrir kvöldmat á miðvikudeginum, þó sólarhring síðar en ætlunin var. Árið áður höfðu Jakobínarína ásamt 12 tónum gist í heimahúsi og við gerðum slíkt hið sama og gistum hjá sama fólki, á heimili hjónanna Mark og Bianca. Þau eiga tvo krakka, stúlkuna Ava og drenginn Beck (sem er að sjálfsögðu kallaður Bubba), frábær fjölskylda. Heimilisfaðirinn Mark var ekki heima til að taka á móti okkur en kom fljótlega heim. Það fyrsta sem hann sagði við okkur var "Hey, man. How y´all doin? Wanna grab some beer?" (Sælir, hvernig hafið þið það? Má bjóða ykkur öl?) Mark var mjög spenntur yfir komu okkar og vildi ólmur sýna okkur bæinn. Á fjórða bjór leiddi Mark okkur út í jeppann sinn og ók niður í bæ. Við fórum á veitingastað og borðuðum kjúklingavængi og drukkum bjór, fórum svo og fengum okkur meiri bjór. Við strákarnir vorum komnir með festivalböndin um úlnliðinn og gátum því farið út um allt, honum Mark fannst það allt í besta að bíða bara á bar í nágrenninu og fá sér kannski einn bjór ...eða tvo. Þegar vel var liðið á kvöld og við löngu hættir að telja bjórana hjá Mark fannst okkur skynsamlegt að fara heim, Mark var líka farinn að gubba á blómaskreytingar úti á götu. Sú ákvörðun var tekin að fara heim á jeppanum hans Mark og Haukur keyrði (þar sem hann var ekki drukkinn). Við hjálpuðum Mark í framsætið þar sem við vonuðumst til að hann gæti leiðsagt okkur heim en þær voru misgóðar leiðbeiningar frá honum þar sem hann var allt að því rænulaus.
Það var svo hinn árrisuli Bóas sem var fyrstur fram í eldhús um hádegisbil og mætti þar Mark. "Hey, how are y´all doin, wanna grab some beer?" (Sælir, hvernig hafið þér það? Má bjóða yður öl?). Ekki lái ég honum Bóasi það að líða eins og Bill Murray í Groundhog day (n.b. sú mynd hefur verið flugvélamyndin í 3/4 ferðum okkar) og halda að við værum aftur á leiðinni með Mark niður í bæ en sem betur fer var það ekki svo. Við skriðum allir framúr um og yfir hádegi og fengum kaffi og möffins í morgunmat ("sumir" drukku bara bjór). Mark keyrði okkur svo á tónleikastaðinn en við áttum gigg kl.16.00 síðdegis. Ekki hef ég hugmynd um hvers vegna og hvernig svona gigg rata til okkar en við vorum að fara að spila á hommastaðnum Chain drive þar sem hátíðin "Rainbow by rainbow west" fór fram. Hvað sem öðru líður þá var þetta hin besta skemmtan og okkur geysivel tekið. Með okkur spiluðu m.a. the Gay blades og Goes cube. Eftir það var farið á veitingastaðinn Iron works, sem er eðal steikhús og sameinuðust okkur þar Árni okkar (sem var nýkominn til Texas en hann fékk ekki miða í okkar vél og kom því síðar og fór fyrr frá Texas) og Eldar og Egill Airwaves-synir. Stefnan var svo tekin á rokkveisluna sem þessi hátíð er og við sáum eftirfarandi um kvöldið:
Oxford collapse, nördalegt band frá Brooklyn en óþægilega kúl.
Annuals, er amerískt band með tvo trommara, allskonar músík og læti. Söngvarinn spilaði voða mikið á pákur líka. Gott stöff.
Sage francais, er feitur rappari sem var einu sinni mjór. Hann er samt voða kúl, enda kúl að vera feitur. Böstaði m.a. feita rímu oní NIN lagi Pig.
Mammút, krakkarnir stóðu sig vel. Þekki það band voða lítið...en mér finnst það ekki skemmtilegt.
Lords, spiluðu geðveikt pönkaðan metal. Geðveikur trommari. Voru svo hressir að Valdi keypti sér Lords bol og hefur ekki farið úr honum síðan. En það er nú önnur saga.
Bob Mould, langaði mig voða mikið að sjá en var rekinn útaf staðnum. Var ekki með passa. Mould var í Hüsker Dü og Sugar meðal annars.
Patrick Watson, áttu annars kvöldið með frábærum konsert. Frábært live band og vildu þeir alls ekki hætta að spila. Það þurfti að taka þá úr sambandi. Það voru fagnaðarfundir að hitta þessa stráka en okkur er einkar vel til vina eftir Frakklandsferðina í janúar.
Hundþreyttir eftir langan dag, alla Red Bull drykkina og marga skemmtilega tónleika héldum við heim og fengum góðan nætursvefn fyrir næsta dag. Þá framundan var aðalgiggið okkar á hátíðinni ásamt mörgu óvæntu, m.a. fáklæddum gengilbeinum á steikhúsi og einu af uppáhaldshljómsveitum mínum sem birtist allt í einu á næsta götuhorni. (síðasti hluti innan skamms) 9:57 e.h. Ekki vera feiminn
